Sevgili kitap,

İlk acım değil ve büyük ihtimalle son acımda değil. Neyse bunun pek bir önemi yok, sığınaklara saklanacağımız o günler gene gelecek. Ne koyalım sığınaklara zor zamanlar için??

İnsanın her olayda tepkisi farklı oluyor, hayata farklı yüzlerle çıkıyoruz. Çünkü değişime kapanmak çok zor, ki gerek de yok. Bazen tepkisiz kalıyoruz, kayıtsızlık baş gösteriyor. Bazen sosyal bir hayvana dönüşüyoruz, bazen canımız bir şey yapmak istemiyor, “eve kapasınlar ulan beni, kimseleri görmek istemiyorum” havalarına bürünüyoruz. En azından ben de böyle şeyler oldu. Şu an kayıtsızlık aşamasındayım. Böyle bir kayıtsızlık görülmedi benim bu taraflarda, o derece yani.

Kitap. Evet, kitap. Tamam, kitap okuyorum, önceden de okurdum, arada elime alırdım yarısında bırakırdım, bazen bir solukta okurdum. Dönem dönem değişirdi. Şu sıralar, yıllarca adeta kitaptan soğutmak için kurulan o cümleyi çok sık tekrarlar oldum. Kitapla dostluk ilişkisine yön veren o cümle işte, herkeşler bilir. Hayatımın hiçbir döneminde kitap okumanın beni bu denli güçlendirdiğini hatırlamıyorum, bu yüzden bunu kendi çapımda kutluyorum. İçimde kutluyorum tabi, dışa vuramıyorum, “kitap okuyorum, çok mutluyum!” tarzı söylemlerimin insanlar tarafından hoş karşılanmaması bir yana, bir de tuhaf bakışlar, “anlıyorum seni” gibisinden esprili sözler, gerek yok. Ama gerçekten de çok mutlu ediyor bu aralar beni. Ne güzel o zaman, değil mi ama?? Sığınaklara kitap saklamak lazım zor zamanlar için. Hımm, sizleri bilemem ama ben biraz müzik, bolca tütün, ve zor zamanlar geçene dek beni idare edecek kadar çay da stoklamaktan yanayım. 

Sığınmışken, bunu dinleyebiliriz!!!