"Zalimim Derilla, en azından bu aralar."

Kendi içine bakabilmek.. Kendini bütün tezatlarınla görmeye çalışmak.. En azından bunu denemek.. Biliyorum, zor. Hatta çoğu zaman bunu yapmamak, bundan kaçmak için oluyor asıl çabamız. Bazen durup kendine bakmak, kendini düşünmek, içinde bir şeyleri sorgulamak öyle yoruyor ki, aman düşünmeden buradan uzaklaşayım diyor insan. “insan böyle deliriyor işte.” diyenlere inat, asıl düşünmedikçe delirdiğimizi, sıkıntılarımızın temel kaynağının “gerçekten kendimizi düşünmediğimiz” oluşunu dile getiresim var.

Her şey öyle yorucu ki, hepimiz için. Hep kurtarılmaya muhtacız. Bir şeylere mahkumuz. Aileye, sevgiliye, okula, işe, kocamıza, karımıza, çocuğumuza. Asıl yorucu olan da, tüm bunlara mahkumiyetini göre göre, kendine de katlanmak zorunda olduğunu bilmek. Yani her şeyin omzuna bir sorumlulukmuşçasına bindirilmesi,  bundan kaçamaman ve daha da beteri, bununla savaşamaman..  Hani olur ya, “geriye dönüp bakmalar”… İşte öyle, bazı şeyleri yaşarken değil de,  baktığında görebilmek. Ne acı bir şey oysa, yaşarken aslında neyin içinde olduğunu görememek. Evet, geriye dönüp bakmak da iyidir; yanlışlar, acılar adam eder ama o an, tam o an, farkına varabilsek, büyüsü kaçmadan yoluna sokabilsek bir şeyleri. İşte benimki de bir temenni.

Bizim Kaptan’ın bir sözü vardı.. 

“Zaten, kim gerçekten bakabilmiş ki, içine..”